ویندوز XP قابلیت پشتیبانی از فایل سیستمهای FAT32, FAT16 و NTFS را دارد.
شاید امن ترین و بهترین فایل سیستم در ویندوز همان NTFS باشد از جمله قابلیت های NTFS میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
امنیت :چون 16FAT و 32FAT دارای هیچ گونه امنیتی برای دسترسی به فایلها و پوشه ها نیستند و هر کاربری میتواند با ورود به سیستم به کلیه اطلاعات دسترسی داشته باشد با بهره گیری از NTFS این امکان فراهم میشود تا برای دسترسی به فایلها و پوشه ها سطح دسترسی تعریف کنیم و از دسترسی افراد غیر مجاز به اطلاعات جلوگیری نمائیم.
Recycle Bin جداگانه :در 16FAT و 32FAT هر آنچه که کاربرها حذف میکنند در یک Recycle Bin مشترک قرار میگیرد ولی در NTFS کلیه کاربرها دارای یک Recycle Bin مستقل هستند که باعث میشود دیگر کاربرها به فایلها حذف شده کاربران دیگر دسترسی نداشته باشند.
کدگزاری یا encription: NTFS این امکان رادارد تا فایلها و پوشه های خود را کد کنید تا از دسترسی غیر مجاز جلوگیری شود حتی اگر سطح دسترسی تعیین نشده باشد.
قالبیت بازیافت فایلها :NTFS این قابلیت را دارد تا فایلها را در هنگام بروز خطای سیستم بازیافت نماید. NTFS یک سری سکتورهای کمکی را در نظر میگیرد تا هنگام خرابی هارد دیسک اطلاعات را به Cluster های سالم انتقال دهد و Cluster خراب را جهت جلوگیری از استفاده مجدد نشانه گذاری کند.
فشرده سازی compession :NTFS این قابلیت را به ویندوز اضافه میکند که بدون نیاز به نصب برنامه جانبی بتوانید فایلها و پوشه ها را فشرده سازید.
جیره بندی دیسک (Disk Quota) : با این گزینه میتوانید فضای دیسک را بین کاربران تقسیم کنید تا هر کاربر نتواند بیشتر از آن حجمی که مجاز است از دیسک استفاده کند. این قابلیت در سیستم های شبکه و کامپیوترهائی که در آنها با محدودیت حجم مواجهیم بسیار موثر است.
البته همه سیستم عاملها از جمله ویندوز 98 قادر به خواندن درایوهای NTFS نیستند و باید قبل از تبدیل به این مساله توجه داشته باشید.
فایل سیستم ترکیبی از فایلها و فهرستهاست که همگی از یک فهرست ریشه شروع میشوند .فهرست ریشه ممکن است شامل تعدادی فایل و فهرستهای دیگر نیز باشد .فایل سیستم اغلب همانند یک درخت است که در آن فهرستها به عنوان شاخه ها و فایلها به عنوان برگها نمایش داده میشوند .
برای مثال یک درایو دیسکت تحت سیستم عامل DOS یا ویندوز معمولا با A: نشان داده میشود A: .بیانگر درایو و علامت فهرست ریشه روی آن درایو را مشخص میکند .اولین درایو هارددیسک روی سیستمهای مختلف معمولا با نام درایو C شناخته میشود .برای مشخص کردن فهرست ریشه درایو C از C: استفاده میشود .بدین ترتیب تحت این سازماندهی دو فایل سیستم وجود خواهد داشت :یکی روی درایو A: و دیگری روی درایو .C:
در تعیین مسیر هر فایل تحت فایل سیستم DOS یا ویندوز باید درایوی را که فایل روی آن مستقر است، مشخص کنید یا آن فایل باید روی درایوجاری سیستم باشد .
در لینوکس قادر خواهید بود که با یک فایل سیستم یا چندین فایل سیستم در ارتباط باشید .این کار از طریق قرار دادن یک فایل سیستم تحت یک فهرست، روی فایل سیستم دیگر قابل انجام است .همانطور که فهرست ریشه درایو دیسکت روی یک ماشین DOS به صورت A: نشان داده میشود، همان درایو روی سیستم لینوکس میتواند به صورت /mnt/floppy در دسترس باشد .
ادغام فایل سیستمهاmounting نامیده میشود .زمانی که یک درایو mount میشود، آن گاه در دسترس کاربران سیستم عامل لینوکس قرار میگیرد .فهرستی که فایل سیستم یک درایو تحت آن mount میشود، به عنوان mount point شناخته خواهد شد .درمثال پاراگراف قبل، /mnt/floppy به عنوان mount point درایو دیسکت بود .توجه کنید که محدودیتی برای نامگذاریmount point ها وجود ندارد ما میتوانستیم فرضا از /long/path/to/the/floppy/drive به عنوان mount point برای درایو دیسکت استفاده کنیم .
به مثالهای زیر توجه کنید تا با فهرست ریشه و mount point بیشتر آشنا شوید:
—در سیستم لینوکس
: / فهرست ریشه سیستم
mount point : /foo برای.CD-ROM
—در یک:CD-ROM
: / فهرست ریشه.CD-ROM
: /images یک فهرست فرضی از تصاویر رویCD-ROM
:/images/old یک فهرست از تصاویر قدیمی موجود در فهرست تصاویر
اگر مطابق مثال فوق mount point برایCD-ROM ، فهرست /foo باشد، ساختار جدید فهرست در سیستم عامل لینوکس به صورت زیر خواهد بود:
—در یک سیستم لینوکس CD-ROM) آن mount شده است:(
:/ فهرست ریشه سیستم
:/foo فهرست ریشهCD-ROM
:/foo/images یک فهرست فرضی از تصاویر رویCD-ROM
:/foo/images/old یک فهرست از تصاویر قدیمی
برای mount کردن یک فایل سیستم باید به عنوان کاربر root وارد سیستم شده باشید یا با فرمان su در خط فرمان به عنوان مدیر، وارد سیستم شوید .برای انجام حالت دوم، فرمان su را در اعلان فرمان xterm تایپ کرده و سپس کلمه عبور root را وارد کنید .زمانی که شما در ریشه هستید فرمان mount را به همراه درایو و سپس mount point مورد نظرتان تایپ کنید
برای مثال برای mount کردن اولین درایو دیسکت (A:) روی/mnt/floppy ، باید فرمان
mount /dev/fd0 /mnt/floppy را تایپ کنید .
Red Hat Linuxدر هنگام نصب، فایل /etc/fstab را میسازد .این فایل شامل اطلاعاتی درباره درایوها وmount point های وابسته است .مزیت این فایل این است که به شما اجازه میدهد تا فرامین mount خود را مختصر کنید و فایل سیستمهایی را که به طور خودکار در زمان راه اندازی سیستم mount شده اند، کنترل کنید.
برای اینکه بدانیم در پشت این صفحه هایی که مدام در اینترنت عوض میکنیم چیزهایی قرار دارد و چه برنامه ها و پروتکلهایی این دنیا را برای ما بوجود آورده اند مقاله حاضر شروع خوبی خواهد بود.
در دنیای شبکه ها کلمه پروتکل به معنی قوانینی است که برای انتقال پیامها بر روی شبکه وضع شده است بنابراین اینطور فکر کنید که یک پروتکل قانونی است که کامپیوترها برای صحبت کردن با یکدیگر بر روی شبکه باید رعایت کنند ، یک پروتکل شبکه باید دارای قوانین مربوط به اعلام وصول پیام ، پیدا کردن خطا و ساختار اطلاعات باشد .
برای درک بهتر پروتکل مثالی ساده می زنیم تا با مفهوم پروتکل کاملاً آشنا بشوید ، برای مثال وقتی شما بخواهید با یک نفر آلمانی صحبت بکنید و شما به زبان آلمانی تسلط ندارید و نه آن فرد به زبان فارسی مسلط است ولی هردو نفر به زبان انگلیسی مسلط هستند می توانند با این زبان با هم صحبت کنند و مطالب را به هم بفهمانند بنابراین در اینجا زبان انگلیسی پروتکلی بین آن دو نفر است و وظیفه پروتکل در شبکه هم همین است ، پروتکلها هستند که شبکه ها را تشکیل میدهند ، از آنحایی که TCP/IP عمومی ترین پروتکلی است که درحال حاضر در شبکه اینترنت از آن استفاده می شود قلب این درس مربوط به این پروتکل معروف است ولی قبل از آن قصد داریم تا توضیح مختصری راجع به مدل مرجع OSI و هفت لایه آن بدهیم .
در سال 1980 یک سازمان بین المللی استانداردسازی ، طرحی را بنامOpen System Interconnection(OSI) بوجود آورد که آن مدل براساس لایه بندی پروتکل پایه گذاری شده بود و کار این مدل به این صورت بود که وقتی دو کامپیوتر می خواهند با هم ارتباط برقرار کنند سریهایی از قسمتهای کوچک استاندارد نرم افزاری روی هر سیستم برای بهتر کردن این ارتباط عملیاتی انجام می دهند ، برای مثال یک قسمت برای حصول اطمینان از اینکه داده به طور مناسب بسته بندی شده است تلاش می کند و قسمت دیگر از فرستادن پیامهای گم شده به طور مجرد مراقبت می کند و قسمتهای دیگر نیز پیامها را در سراسر شبکه می فرستند .
هر کدام از این قسمتها که تحت عنوان لایه از آنها یاد می شود کار مشخصی برای انجام این ارتباطات دارند و به این قسمتهای ارتباطی که با هم استفاده می شوند پشته پروتکل یا Protocol Stack می گویند و به این دلیل که آنها شامل گروهی از این لایه ها هستند که به روی هم سوار شده اند . مدل OSI از هفت نوع از این لایه ها تشکیل شده که هر کدام نقش مشخص و معینی در انتقال داده ها در شبکه دارند که یادگیری کار این لایه ها برای درک مفهوم شبکه لازم و مفید است
مدل مرجع OSI از هفت لایه زیر تشکیل شده است :
1- لایه فیزیکی (Physical Layer) : این لایه تقریباً ساده ترین لایه است و بطور کلی کار این لایه ایجاد ارتباط بین دو تا Device است مانند ارتباط شما به وسیله مودم به ISP خودتان که در حقیقت این لایه به شما امکان ایجاد ارتباط بین دو وسیله الکترونیکی را میدهد .
2- لایه پیوند داده ها (Data link layer) : این لایه بسته ها و پیامها را در طول شبکه از هر کامپیوتر به سیستم دیگر انتقال و حرکت میدهد ، برای مثال این لایه ها روی کامپیوتر بسته ها را از کامپیوتر شما به مسیریاب شبکه محلی شما حرکت میدهد و بعد Router با استفاده از این لایه داده را به مسیریاب بعدی انتقال میدهد ، قسمتی از برنامه های Firewall یا دیواره آتش که کار محافظت از سیستمها را با کنترل رفت و آمد بسته ها انجام میدهند بر روی این لایه پیوند داده ها نگهداری میشوند و همینطور تمامی برنامه های Sniffer و یا ردیابها از این لایه برای دزدیدن اطلاعات کارت اعتباری و رمزهای عبور استفاده میکنند .
3- لایه شبکه (Network Layer) : این لایه به پروتکل اینترنت یا IP وابسته است و هدف آن فرستادن پیامها از کامپیوتر منبع داده شده به ماشین یا سیستم نهایی داده شده در طول شبکه میباشد و در کل این لایه مشخص میکند که هر بسته یا Packet به کدام آدرس اینترنتی یا آیپی مرتبط است ، برنامه هایی مانند Ping و یا Netstat از این لایه استفاده میکنند .
4- لایه انتقالی (Transport Layer) : این لایه اطمینان حاصل میکند که بسته ها به مکان مناسب روی سیستم مقصد تحویل داده شده اند یا خیر و این لایه برای تهیه جریان ارتباطی قابل اعتماد بین دو سیستم که شامل انتقال دوباره پیامهای گم شده , قرار دادن آنها درجای مناسب و نظارت و بازرسی خطاها استفاده میشود و دراین لایه پروتکل کنترل انتقال TCP و پروتکل دیتاگرام کاربر یا همان UDP و همینطور پروتکل SPX 3 قرار دارند و از مهمترین نمادهای این لایه بشمار میروند .
5- لایه جلسه (Session Layer) : کار و فعالیت این لایه نسبت به لایه های دیگر کمتر است و این لایه نشستهایی را بین ماشینهای ارتباطی با کمک به شروع نگهداری و مدیریت آنها هماهنگ میکند .
6- لایه نمایشی (Presentation Layer) : این لایه کار ترجمه اطلاعات را برعهده دارد و برای مثال اگر شما قصد ایجاد شبکه VPN بین دو سیستم را داشته باشید این لایه اطلاعات را EBCDIC به ASCII کراکتر تبدیل و ترجمه میکند و یا برعکس .
7- لایه برنامه کاربردی (Applictation Layer) : این لایه یکی از مهمترین لایه های OSI هست و به عنوان پنجره ای به کانال ارتباطی برای برنامه کاربردی و البته با توصیف داده ها و تبدیل آنها به اطلاعات با مفهوم برای برنامه های کاربردی عمل میکند و متشکل از برنامه های خاصی است که سعی میکنند با استفاده از TCP/IP در طول شبکه باهم ارتباط برقرار کنند ، برنامه هایی مانند سرور و کلاینت Telnet - سرور و کلاینت FTP و Http و Netbios و Mail سرورها و خیلی از برنامه های کاربردی در این لایه قرار دارند و به همین دلیل این لایه مورد علاقه هکرهاست و اکثراً نفوذ به سایتها و سرورها از طریقه حفره های آسیب پذیر در این برنامه های کاربردی صورت میگیرد .